Animizm İnancı Nedir? Animizm Tarihi ve Özellikleri
Animizm İnancı Nedir? Animizm Tarihi ve Özellikleri. Animizm inancı dünyanın tüm öğelerinin insanlar, hayvanlar, nesneler, coğrafi özellikler ve doğal olayları birbirine bağlayan bir ruha sahip olduğu kavramıdır. Animizm, geleneksel Japon halk dini Şinto da dahil olmak üzere çeşitli antik ve modern dinlerin bir özelliğidir. Günümüzde animizm, farklı inanç sistemlerini tartışırken genellikle antropolojik bir terim olarak kullanılmaktadır.
Animizm İnancı Nedir?
Animizm, canlı ve cansız her şeyin bir ruha veya öze sahip olduğu fikridir. İlk olarak 1871’de ortaya çıkan animizm, birçok eski dinde, özellikle de yerli kabile kültürlerinde önemli bir özelliktir. Animizm, eski insan maneviyatının gelişiminde temel bir unsurdur ve başlıca modern dünya dinlerinde farklı biçimlerde tanımlanabilir.
Animizmin modern tanımı, insanlar, hayvanlar, coğrafi özellikler, doğal olaylar ve cansız nesneler de dahil olmak üzere her şeyi birbirine bağlayan bir ruha sahip olduğu fikridir.
Animizm, farklı inanç sistemleri arasındaki ortak maneviyat konularını tanımlamak için kullanılan antropolojik bir yapıdır. Animizm genellikle eski inançlar ile modern organize din arasındaki karşıtlıkları göstermek için kullanılır. Çoğu durumda, animizm kendi başına bir din olarak değil, çeşitli uygulama ve inançların bir özelliği olarak kabul edilir.
Animizm Tarihi
Animizm hem eski hem de modern ruhani uygulamaların temel bir özelliğidir, ancak modern tanımı 1800’lerin sonlarına kadar yapılmamıştır. Tarihçiler animizmin insan maneviyatının temelini oluşturduğuna, Paleolitik döneme ve o dönemde var olan hominidlere kadar uzandığına inanmaktadır.
Tarihsel olarak, filozoflar ve dini liderler tarafından insanın ruhani deneyimini tanımlama girişimlerinde bulunulmuştur. M.Ö. 400 civarında Pisagor, bireysel ruh ile ilahi ruh arasındaki bağlantı ve birliği tartışmış, insanların ve nesnelerin kapsayıcı bir “ruhsallığına” olan inanca işaret etmiştir. Pisagor’un bu inançlarını, doğadaki yaşama saygıları ve ölümü kişileştirmeleri güçlü animizm inançlarına işaret eden eski Mısırlılarla çalışırken geliştirdiği düşünülmektedir.
Platon, M.Ö. 380’lerde yayınlanan Cumhuriyet adlı eserinde hem bireylerde hem de şehirlerde üç parçalı bir ruh tanımlarken, Aristoteles M.Ö. 350’de yayınlanan Ruh Üzerine adlı eserinde canlıları bir ruha sahip olan şeyler olarak tanımlamıştır. 19. yüzyılın sonlarında net bir şekilde tanımlanmadan önce yüzyıllar boyunca felsefi ve daha sonra bilimsel düşüncenin konusu olan animus mundi veya dünya ruhu fikri bu antik filozoflardan türemiştir.
Birçok düşünür doğal ve doğaüstü dünyalar arasındaki bağlantıyı tanımlamayı düşünmüş olsa da, animizmin modern tanımı 1871’de Sir Edward Burnett Tyler’ın İlkel Kültür adlı kitabında en eski dini uygulamaları tanımlamak için kullanmasına kadar yapılmamıştır.
Animizm Temel Özellikleri
Tyler’ın çalışmalarının bir sonucu olarak, animizm genellikle ilkel kültürlerle ilişkilendirilir, ancak animizm unsurları dünyanın başlıca organize dinlerinde gözlemlenebilir. Örneğin Şinto, Japonya’nın 112 milyondan fazla insan tarafından uygulanan geleneksel dinidir. Özünde, kami olarak bilinen ve her şeyin içinde yaşayan ruhlara olan inanç, modern Şinto’yu eski animistik uygulamalarla ilişkilendiren bir inançtır.
Ruhun Kaynağı
Avustralya yerli kabile toplulukları içinde güçlü bir totemist gelenek vardır. Genellikle bir bitki ya da hayvan olan totem doğaüstü güçlere sahiptir ve kabile topluluğunun bir amblemi ya da sembolü olarak saygı görür. Genellikle toteme dokunmak, onu yemek ya da ona zarar vermekle ilgili tabular vardır. Totemin ruhunun kaynağı cansız bir nesneden ziyade canlı bir varlık olan bitki ya da hayvandır.
Buna karşın, Kuzey Amerika’nın İnuit halkı ruhların canlı, cansız, yaşayan ya da ölü herhangi bir varlığa sahip olabileceğine inanır. Maneviyat inancı çok daha geniş ve bütüncüldür, çünkü ruh bitkiye ya da hayvana bağlı değildir, aksine varlık içinde yaşayan ruha bağlıdır. İnsan olan ve olmayan tüm ruhların iç içe geçtiğine dair inanç nedeniyle varlığın kullanımına ilişkin daha az tabu vardır. .
Kartezyen Dualizmin Reddi
Modern insan kendini Kartezyen bir düzlemde konumlandırma eğilimindedir; zihin ve madde birbirine karşıt ve ilişkisizdir. Örneğin besin zinciri kavramı, farklı türler arasındaki bağlantının yalnızca tüketim, çürüme ve yenilenme amacına yönelik olduğunu gösterir.
Animistler Kartezyen düalizmin bu özne-nesne karşıtlığını reddeder, bunun yerine her şeyi birbiriyle ilişki içinde konumlandırır. Örneğin, Jainler şiddet içermeyen inançlarıyla uyumlu katı vejetaryen veya vegan diyetler uygularlar. Jainler için yemek yeme eylemi tüketilen şeye karşı bir şiddet eylemidir, bu nedenle Jainist doktrine göre şiddeti en az duyuya sahip türlerle sınırlandırırlar.
Kaynaklar
- Aristo. On The Soul: and Other Psychological Works, çeviren Fred D. Miller, Jr., Kindle ed., Oxford University Press, 2018.
- Balıkçı, Asen. “Bugün Netsilik Eskimolar.” Études/Inuit/Studieso , cilt. 2, hayır. 1, 1978, s. 111–119.
- Grimes, Ronald L. Ritüel Çalışmalarda Okumalar . Prentice-Hall, 1996.
- Harvey, Graham. Animizm: Yaşayan Dünyaya Saygı Duymak . Hurst & Company, 2017.
- Kolig, Erich. “Avustralya Aborjin Totem Sistemleri: Güç Yapıları.” Okyanusya , cilt. 58, hayır. 3, 1988, pp. 212–230., doi:10.1002/j.1834-4461.1988.tb02273.x.
- Laugrand Frederic. Inuit Şamanizm ve Hıristiyanlık: Yirminci Yüzyılda Geçişler ve Dönüşümler ur. McGill-Queens University Press, 2014.
👉 Öğrenci Gündemi’ni Instagram’dan Takip Etmek İçin Tıklayınız
